Uznany publicysta, redaktor, pisarz i wydawca. Ur. 13 marca 1934r. w Mszanie Dolnej (Słomce) jako pierwszy syn z siedmiorga dzieci Piotra (20.04.1908 – 30.07.1966) i Anny z Jamrozów. (1.10.1914 – 18.07.2002), tam spędził dzieciństwo.
W 1945r. podczas ofensywy styczniowej spalił się dom rodzinny i Józef wraz z rodzicami wyjechał na Dolny Śląsk. Szczypkowie osiedlili się w Bożkowie na Ziemi Kłodzkiej, obejmując niewielkie gospodarstwo. Jednocześnie ojciec Józefa dorabiał stolarstwem, a pod koniec życia prowadził prywatny warsztat stolarski. Przejął go brat Józefa – Stanisław, który obok stolarki rzeźbi, starając się utrwalić w drewnie zanikające wiejskie zajęcia, jak orka wołami, zbieranie chrustu, ręczne koszenie zboża. Odnosił sukcesy na wystawach. Tworzyć próbowała tez siostra Barbara (zginęła w wypadku samochodowym w 1944r.).
Józef kontynuował naukę w szkole podstawowej w Bożkowie, maturę zdał w 1951r. w Liceum Ogólnokształcącym im. B. Chrobrego w Kłodzku.
W 1955r. ukończył filologię polska na Uniwersytecie Wrocławskim z dyplomem magistra i pozostał we Wrocławiu. W tym samym roku debiutował jako reportażysta na łamach prasy literackiej. Próbował następnie studiować we wrocławskiej Wyższej Szkole Plastycznej, gdyż był utalentowany także malarsko, ale wskutek cofnięcia mu stypendium po pierwszym semestrze, zaniechał studiów i podjął 1.01.1956r. dziennikarską pracę zarobkową w „WTK” (Wrocławskim Tygodniku Katolików), z którym współpracował podczas studiów jako rysownik i recenzent. Niekiedy ilustrował w „WTK” własne felietony (także później rysował w „Kierunkach”, a nawet ilustrował niektóre swoje książki, czasem też rzeźbił).
Q „WTK” poznał swoja przyszłą żonę Helenę, z Dominiaków, którą poślubił 23.06.1957r. Ich córki: starsza (uk. Politechnikę Warszawską) i młodsza (uk. Farmację, została doktorem biochemii), pracują w swoich specjalnościach.
Należał od 1962r. do ZLP i do SDP (1958 – 1981).
W 1965 przeniósł się do Pruszkowa i pracował w Warszawie. Był publicystą tygodnika „Kierunki” (1965-1973), początkowo jako kierownik działu kulturalnego, a z czasem zastępca redaktora naczelnego. Przez całe zawodowe Zycie uprawiał twórczość publicystyczną w formie krytyki literackiej, reportaży, opowiadań (pierwsze w „Kierunkach” w 1959) i felietonów, które pisywał pod pseudonimem Obserwator i Andrzej Graj. Używał też skrótów (jsz), (JSZ).
Od 1973 do końca życia był redaktorem w Instytucie Wydawniczym PAX, najpierw jako kierownik Redakcji Literatury Pięknej, później zastępca redaktora naczelnego, następnie jako szeregowy redaktor. Jego debiutem książkowym, a zarazem poważnym osiągnięciem artystycznym był zbiór opowiadań Bitwa pod Baldachimem (1961) w edycji Instytutu Wyd. PAX. Druga książka Dwa tysiące z hakiem (1962) to beletrystyczny reportaż o góralach – zagórzanach, osiedlających się po II wojnie światowej na Dolnym Śląsku. Opisał w niej między innymi wyjazd swojej rodziny z Mszany Dolnej na Śląsk. Redaktor Tadeusz Machoń w „Zeszytach Muzeum Ziemi Kłodzkiej” (nr 5 z 1994) pisał: Książka poświęcona Ziemiom Odzyskanym, osiedlaniu się w Bożkowie ludności z Mszany Dolnej, była lektura obowiązkową w szkole w Mszanie Dolnej!
Praca o młodym Wyspiańskim Wejście w labirynt (1963, 1964) łączy cechy monografii i literackiego portretu.
Był pisarzem – kreacjonistą, który w bohaterach książkowych przedstawiał nie siebie, a swoją wizję człowieka, jego postawę wobec ludzi, świata oraz samego siebie.
Inne wydane książki (wszystkie w Warszawie w edycji Instytutu Wyd. PAX): Wejście w labirynt (1964), Tajne zabawy (1965), Powtórka z polskiego (1969), Niedobre Marysieńki (1971), Przypomnienia (1975), [polskie obyczaje, święta, ceremoniały:] Kalendarz polski (1979, 1980, 1984),[biografia Jana Pawła II przed wyborem na papieża, życzliwie przyjęta w Watykanie:] Droga do Rzymu (1980, 1982, tłum na włoski), [opowieści wysnute z legend religijnych:] Legendy polskie (1983, wyd. w 2003 pod zm. tytułem: O królach i inszych); Jan Paweł II – Rodowód (1989, 1990, 1991).
Opracowania, m. in. W gałązce dymu, w ognia blasku (1977, zebrał i opracował wspomnienia przyjaciół i kolegów o redaktorach „Sztuki i Narodu” oraz napisał wstęp); Teresa Bogusławska, Wołanie z nocy (1979, wybór i wstęp do wierszy najmłodszej poetki walczącej Warszawy, więźniarki Pawiaka, która zmarła wkrótce po wojnie wskutek gruźlicy); Suplikacje czasu wojny (1983, 1986, wstęp, wybór i opracowanie antologii polskiej poezji religijnej 1939 – 1945, w tym poetów emigracyjnych, m. in. Wierzyńskiego, Balińskiego, Hermana); Lucjan Rydel, Królowa Jadwiga (1984, 1997, posłowie); Jan Bielatowicz, Książeczka (1986, wstęp); Zdzisław Łączkowski, Snu otwieranie (1989, wybór z dzienników, posłowie).
Laureat Nagrody Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka (1962) i Nagrody Literackiej im. Włodzimierza Pietrzaka (1978, 1980). W wolnych chwilach lubił z pasją rysować i uprawiać ogród. Pozostawił wiele nieopublikowanych wierszy.
Był bardzo związany duchowo z Mszaną, czego reminiscencje zawarł w książkach: Tajne zabawy, Dwa tysiące z hakiem i Kalendarz polski. Często wpadał do swojej ukochanej po kądzieli babki, Zuzanny Jamróz, która wcześnie nauczyła go czytać i pisać, dzięki czemu jako sześciolatek poszedł do szkoły. Opowiadał o Mszanie, a urlopy spędzane w górach łączył z odwiedzinami rodzinnych stron i wtajemniczania rodziny w osobliwości regionu i ślady przeszłości. Miał w Mszanie kilka wieczorów autorskich.
Zmarł 16 lutego 1988r. w Pruszkowie.
Źródło: Księga Limanowian Biografie ludzi związanych z ziemią limanowska, E. Wojtas – Ciborska,
Fot. archiwum rodziny Szczypków
Józef Szczypka, 1975r
Wadowice 1978r., Po wyborze Papieża, w kancelarii parafii w Wadowicach, Józef Szczypka przegląda Księgę Chrztów i inne dokumenty
Warszawa, 24 maja 1970r. Kiermasz książki przy Pałacu Kultury
Rzym, 1980r., Józef Szczypka wręcza Papieżowi Janowi Pawłowi II swoją książkę _Droga do Rzymu_
1982r., W drodze na Rysy
1955r. Studencki obóz wojskowy, Józef Szczypka u samej góry
